บรรณานุกรม

---

บรรณานุกรม

จารุณี อินเฉิดฉาย. “กรุงศรีอยุธยา.” พัฒนาการอารยธรรมไทย. กรุงเทพฯ: รุ่งศิลป์การพิมพ์, ๒๕๓๖.

ชาญวิทย์ เกษตรศิริ. อยุธยาประวัติศาสตร์และการเมือง. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, ๒๕๔๒.

เฉลิม ยงบุญเกิด. บันทึกว่าด้วยขนบธรรมเนียมประเพณีของเจินละ . พระนคร : ชวนพิศ, ๒๕๑๐.

ต้วน ลี่ เซิง. “เอกสารโบราณของจีนที่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ไทย.”รวมบทความประวัติศาสตร์. ฉบับที่๘ (๒๕๒๙ ):

นิธิ เอียวศรีวงศ์. การเมืองไทยสมัยพระเจ้ากรุงธนบุรี . กรุงเทพฯ: เรือนแก้วการพิมพ์, ๒๕๒๕.

บังอร ปิยะพันธุ์. ประวัติศาสตร์ไทย การปกครอง สังคม เศรษฐกิจและความสัมพันธ์กับ ต่างประเทศ.กรุงเทพฯ: โอ.เอส.พริ้นติ้ง, ๒๕๓๘.

บริหารวิชาบูรณาการ, คณะกรรมการหมวดวิชาศึกษาทั่วไป. ไทยศึกษา. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, ๒๕๔๕.

โบราณราชธานินทร์, พระยา. “ตำนานกรุงเก่า, ”ประชุมพงศาวดารภาคที่ ๖๓. พระนคร: ,โรงพิมพ์ครุสภาลาดพร้าว, ๒๕๑๑.

ประเสริฐ ณ นคร , “ประวัติศาสตร์สุโขทัยจากจารึก” งานจารึกและประวัติศาสตร์ของประเสริฐ ณ นคร. นครปฐม: ศูนย์ส่งเสริมและฝึกอบรมการเกษตรแห่งชาติ, ๒๕๓๔.

ประเสริฐ ณ นครและวินัย พงศ์ศรีเพียร. “ความรู้พื้นฐานประวัติศาสตร์สุโขทัย” ประวัติ ศาสตร์ไทยจะเรียนจะสอนกันอย่างไร. กรุงเทพฯ: การศาสนา กรมการศาสนา, ๒๕๔๓.

พิทยะ ศรีวัฒนสาร, “ชุมชนชาวโปรตุเกสในสมัยกรุงศรีอยุธยา พ.ศ.๒๐๕๙–๒๓๑๐.“ วิทยา นิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาประวัติศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย ๒๕๔๑.

พิเศษ เจียจันทร์พงษ์ . “พัฒนาการของแว่นแคว้นในดินแดนประเทศไทย, ” เอกสารการสอนชุดวิชาประวัติศาสตร์ไทย หน่วยที่๑-๘ สาขาวิชาศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนจำกัดชวนพิมพ์, ๒๕๔๓.

วินัย พงศ์ศรีเพียร. “ดินแดนไทยตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงต้นพุทธศตวรรษที่๒๐.“ ประวัติศาสตร์ไทยจะเรียนจะสอนกันอย่างไร. กรุงเทพฯ: การศาสนา, ๒๕๔๓. วิไลลักษณ์ เมฆารัตน์,. “แคว้นสุโขทัย.” เอกสารการสอนชุดวิชาประวัติศาสตร์ไทย หน่วยที่๑-๘ สาขาวิชาศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. กรุงเทพฯ: ชวนพิมพ์, ๒๕๔๓.

วิสันธนี โพธิสุนทร” “ศรีวิชัย”” พัฒนาการอารยธรรมไทย” กรุงเทพ: รุ่งศิลป์การพิมพ์, ๒๕๓๖.

ศิลปากร, กรม” “พระราชพงศาวดารกรุงเก่าฉบับหลวงประเสริฐอักษรนิติ์.” คำให้การชาวกรุงเก่า คำให้การขุนหลวงหาวัดและพระราชพงศาวดารฉบับหลวงประเสริฐอักษรนิติ์. นครหลวง: เจริญธรรม, ๒๕๑๕.

…………… พระราชพงศาวดารกรุงศรีอยุธยาฉบับพระราชหัตถเลขา. เล่ม๑, กรุงเทพฯ: อมรการพิมพ์, ๒๕๑๖.

……………พระราชพงศาวดารฉบับพระราชหัตถเลขา. เล่ม๒, พิมพ์ครั้งที่๑๐. กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนจำกัด ไอเดีย สแควร์, ๒๕๓๕.

ศรีศักร วัลลิโภดม. “กรุงอโยธยาในประวัติศาสตร์” สังคมศาสตร์ปริทรรศน์ ฉบับพิเศษปีที่ ๓ ,มิถุนายน ๒๕๐๙

สมชาย ณ นครพนม. “สุโขทัย: รุ่งอรุณแห่งความสุข.” พัฒนาการอารยธรรมไทย, กรุงเทพฯ: รุ่งศิลป์การพิมพ์ ๑๙๙๗ จำกัด, ๒๕๓๖.

สินชัย กระบวนแสง. “ประวัติศาสตร์สุโขทัย.” โบราณคดีและประวัติศาสตร์ในประเทศไทย ฉบับคู่มือครูสังคมศึกษา. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้ง, ๒๕๔๕.

อาคม พัฒิยะและนิธิ เอียวศรีวงศ์. ศรีรามเทพนคร: รวมความเรียงว่าด้วยประวัติศาสตร์ อยุธยาตอนต้น. กรุงเทพฯ: เรือนแก้วการพิมพ์, ๒๕๒๗.

อินทปัญญาจารย์, พระครู. แนวสังเขปโบราณคดีอ่าวบ้านดอน. กรุงเทพฯ: อรุณวิทยา,๒๕๒๙.

Bibliography

Higham, Charles and Ratchanie Thosarat. Prehistoric Thailand: From Early Settlement to Sukhothai. Bangkok: River Book. 1984.

Pelliot, Paul. Memoires sur les Coutumes du Cambodge de Tcheou Ta-Kouan Version Nouvelle suivie d’un Commentaire Inacheve. Paris: Librarire d’Amerique et d’Orient Adrien - Maisonneuve, 1954.

Sriwattanasarn , Bidya. “Portuguese Bandel in Thonburi: Reward of Taharn Farang

Man Pün, 1768.” Paper presented at the International Conference Dhonburi Rajabhat University, Bangkok, 25-27 May 2004.

Wongthes, Sujit. “Rise and Fall of Dvaravati” Siam-Thai Millenium,The Nation, May,17,1999.

Wood, W.A.R.. A History of Siam. Bangkok: Chalermnit, 1959.

Wyatt, David K.. Thailand A Short History.Bangkok: O.S.Printing House, 1982.

[1] Charles Higham and Rachanie Thosarat, Prehistoric Thailand: From Settlement to Sukhothai. (Bangkok: River Book, 1994 ), 144-173.

[2] Charles Higham and Rachanie Thosarat, Ibid., 173-175.

[3] Charles Higham and Rachanie Thosarat, Ibid., 175-176.

[4] ต้วน ลี่ เซิง, “เอกสารโบราณของจีนที่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ไทย, ” ใน รวมบทความประวัติศาสตร์. ฉบับที่๘(กุมภาพันธ์ ๒๕๒๙) , ๓.

[5] บังอร ปิยะพันธุ์, ประวัติศาสตร์ไทย การปกครอง สังคม เศรษฐกิจและความสัมพันธ์กับต่างประเทศ, (กรุงเทพฯ: โอ.เอส.พริ้นติ้ง, ๒๕๓๘), ๓๗.

[6] วินัย พงศ์ศรีเพียร, “ดินแดนไทยตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงต้นพุทธศตวรรษที่๒๐, “ ประวัติศาสตร์ไทยจะเรียนจะสอนกันอย่างไร, (กรุงเทพฯ: การศาสนา, ๒๕๔๓), ๔๔. วินัย พงศ์ศรีเพียรเสนอว่า ควรอ่านคำ “Fou-nan” ตามสำเนียงจีนกลางว่า “ฝู้หนันหรือฝู้หนาน”.

[7] พิเศษ เจียจันทร์พงษ์ , “พัฒนาการของแว่นแคว้นในดินแดนประเทศไทย, ” เอกสารการสอนชุดวิชาประวัติศาสตร์ไทย หน่วยที่๑-๘ สาขาวิชาศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช, (กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนจำกัดชวนพิมพ์, ๒๕๔๓), ๑๗๐.

[8] พระครูอินทปัญญาจารย์, แนวสังเขปโบราณคดีอ่าวบ้านดอน , (กรุงเทพฯ: อรุณวิทยา, ๒๕๒๙), ๓๒.

[9] เดิมคือ อ.โคกปีบ จังหวัดปราจีนบุรี เปลี่ยนชื่อเป็นอำเภอศรีมโหสถ เพื่อให้สอดคล้องกับนิทานพื้นบ้านซึ่งเล่ากันในแถบอำเภอดังกล่าว.

[10] พิเศษ เจียจันทร์พงษ์, เรื่องเดียวกัน.

[11] วิชา ๓๐๔ ๗๔๑ การใช้เอกสารโบราณประกอบวิชาโบราณคดี, หลักสูตรปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาโบราณคดีสมัยประวัติศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร เมื่อ ๒๐ กรกฎาคม ๒๕๔๘. ( ผ.ศ.มยุรี วีระประเสริฐ, บรรยาย).

[12] หรือจู-ยิงขุนนางจีนแห่งอาณาจักรอู๋(อาณาจักรหนึ่งในสมัยสามก๊กปกครองโดยซุนกวนเมื่อพุทธศตวรรษที่ ๘

[13] บังอร ปิยะพันธุ์, เรื่องเดียวกัน, ๓๘.

[14] พิเศษ เจียจันทร์พงษ์, เรื่องเดียวกัน, ๑๗๕.

[15] พิเศษ เจียจันทร์พงษ์, เรื่องเดียวกัน, ๑๗๐.

[16] Charles Higham and Rachanie Thosarat, op.cit., 175 . ใช้คำว่า “ Duo-luo-bo-di”.

[17] ชื่ออาณาจักรนี้ถูกเรียกด้วยสำเนียงจีนที่แตกต่างกันออกไป เช่น To-la-pa-ti และ Tchouan-lo-po-ti .

[18] Sujit Wongthes, “Rise and Fall of Dvaravati,” Siam-Thai Millenium, The Nation,17 May 1999, c.1.

[19] วินัย พงศ์ศรีเพียร, เรื่องเดียวกัน, ๕๐-๕๑.

[20] วิสันธนี โพธิสุนทร, “ศรีวิชัย, ” พัฒนาการอารยธรรมไทย,(กรุงเทพ: รุ่งศิลป์การพิมพ์, ๒๕๓๖), ๕๕–๕๖.

[21] พิเศษ เจียจันทร์พงษ์, เรื่องเดียวกัน, ๑๗๖.

[22] เรื่องเดียวกัน, ๑๙๑.

[23] เรื่องเดียวกัน, ๑๗๖ และ ๑๙๒.

[24] เรื่องเดียวกัน, ๑๙๒-๑๙๓.

[25] เรื่องเดียวกัน, ๑๙๓–๑๙๔.

[26] W.A.R. Wood, A History of Siam, (Bangkok: Chalermnit, 1959), 31-39.

[27] David K. Wyatt, Thailand A Short History, (Bangkok: O.S. Printing House, 1982), 12-14.

[28] สินชัย กระบวนแสง, “ประวัติศาสตร์สุโขทัย, ” โบราณคดีและประวัติศาสตร์ในประเทศไทย ฉบับคู่มือครูสังคมศึกษา, (กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้ง, ๒๕๔๕), ๒๕๗.

[29] วิไลลักษณ์ เมฆารัตน์, “แคว้นสุโขทัย, ” , เอกสารการสอนชุดวิชาประวัติศาสตร์ไทย หน่วยที่๑-๘ สาขาวิชาศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช, (กรุงเทพฯ : ชวนพิมพ์, ๒๕๔๓), ๒๐๙.

[30] หลักฐานในศิลาจารึกหลักที่๒ เรียกว่า “ผีฟ้าเจ้าเมืองศรีโสธรปุระ, ” ใน วิไลลักษณ์ เมฆารัตน์, เรื่องเดียวกัน, ๒๑๒.

[31] สินชัย กระบวนแสง , เรื่องเดียวกัน, ๒๕๘.

[32] เฉลิม ยงบุญเกิด, บันทึกว่าด้วยขนบธรรมเนียมประเพณีของเจินละ, (พระนคร : ชวนพิศ ๒๕๑๐), ๑.

[33] ประเสริฐ ณ นครและวินัย พงศ์ศรีเพียร, “ความรู้พื้นฐานประวัติศาสตร์สุโขทัย” ประวัติศาสตร์ไทยจะเรียนจะสอนกันอย่างไร , (กรุงเทพฯ: การศาสนา, ๒๕๔๓), ๑๑๔–๑๑๕.

[34] David K. Wyatt, op. cit., 52.

[35] อาคม พัฒิยะและนิธิ เอียวศรีวงศ์, ศรีรามเทพนคร: รวมความเรียงว่าด้วยประวัติศาสตร์อยุธยาตอนต้น, (กรุงเทพฯ: เรือนแก้วการพิมพ์, ๒๕๒๗), ๑๐.

[36] สินชัย กระบวนแสง, เรื่องเดียวกัน, ๒๕๗.

[37] นักวิชาการบางท่านเสนอว่า เมืองราดคือเมืองโบราณในเขตเมืองนครราชสีมา และศาสตราจารย์ ดร. ประเสริฐ ณ นคร ก็ไม่เชื่อว่าเมืองราดจะตั้งอยู่ที่เพชรบูรณ์ นักวิชาการอาวุโสท่านนี้สันนิษฐานว่า เมืองราดตั้งอยู่ในกลุ่มเมืองสะค้าและเมืองลุมบาจายในลุ่มแม่น้ำน่าน โดยอาจจะตั้งอยู่ใกล้อำเภอท่าปลา ตามร่องรอยที่ปรากฏในหลักฐานจารึกที่วัดช้างค้ำอ้างจาก ประเสริฐ ณ นคร , “ประวัติศาสตร์สุโขทัยจากจารึก” งานจารึกและประวัติศาสตร์ของประเสริฐ ณ นคร,(นครปฐม: ศูนย์ส่งเสริมและฝึกอบรมการเกษตรแห่งชาติ, ๒๕๓๔), ๓๒–๓๓.

[38] สินชัย กระบวนแสง , เรื่องเดียวกัน, ๒๕๘–๒๕๙.

[39] สมชาย ณ นครพนม, “สุโขทัย: รุ่งอรุณแห่งความสุข,” พัฒนาการอารยธรรมไทย, (กรุงเทพฯ: รุ่งศิลป์การพิมพ์ ๑๙๙๗ จำกัด, ๒๕๓๖), ๑๗๓.

[40] วิไลลักษณ์ เมฆารัตน์, เรื่องเดียวกัน, ๒๑๙.

[41] เรื่องเดียวกัน, ๒๑๙–๒๒๐.

[42] เรื่องเดียวกัน, ๒๒๐–๒๒๗.

[43] ประเสริฐ ณ นคร, เรื่องเดียวกัน, ๓๒.

[44] เรื่องเดียวกัน.

[45] Paul Pelliot, Memoires sur les Coutumes du Cambodge de Tcheou Ta-Kouan Version Nouvelle suivie d’un Commentaire Inacheve, (Paris: Librarire d’Amerique et d’Orient Adrien - Maisonneuve, 1954), 98. ผู้แปลอธิบายเพิ่มเติมประเด็นการรวมแคว้นของเสียนกับเสียนหลอในเชิงอรรถหน้าเดียวกันด้วย.

[46] พิเศษ เจียจันทร์พงษ์, เรื่องเดียวกัน, ๑๘๙.

[47] เรื่องเดียวกัน, ๑๙๐.

[48] เรื่องเดียวกัน, ๑๘๙.

[49] วินัย พงศ์ศรีเพียร, เรื่องเดียวกัน, ๗๔.

[50] พิเศษ เจียจันทร์พงษ์, เรื่องเดียวกัน, ๑๘๗–๑๘๘.

[51] เรื่องเดียวกัน, ๑๘๘-๑๘๙.

[52] พระยาโบราณราชธานินทร์, “ตำนานกรุงเก่า, ” ประชุมพงศาวดารภาคที่ ๖๓ (พระนคร: ,โรงพิมพ์ครุสภาลาดพร้าว, ๒๕๑๑), ๑๑.

[53] กรมศิลปากร “พระราชพงศาวดารกรุงเก่าฉบับหลวงประเสริฐอักษรนิติ์” คำให้การชาวกรุงเก่า คำให้การขุนหลวงหาวัดและพระราชพงศาวดารฉบับหลวงประเสริฐอักษรนิติ์,(นครหลวง: เจริญธรรม, ๒๕๑๕), ๔๔๓.

[54] ชาญวิทย์ เกษตรศิริ, อยุธยาประวัติศาสตร์และการเมือง, (กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, ๒๕๔๒), ๑๑๘–๑๑๙ .

[55] กรมศิลปากร , พระราชพงศาวดารกรุงศรีอยุธยาฉบับพระราชหัตถเลขา, (กรุงเทพฯ: อมรการพิมพ์, ๒๕๑๖), ๑, ๑๑๑.

[56] กรมศิลปากร , พระราชพงศาวดารฉบับพระราชหัตถเลขา , พิมพ์ครั้งที่๑๐ (กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนจำกัด ไอเดีย สแควร์, ๒๕๓๕) , ๒ , ๑๖๗.

[57] จารุณี อินเฉิดฉาย “กรุงศรีอยุธยา, ” พัฒนาการอารยธรรมไทย , (กรุงเทพ: รุ่งศิลป์การพิมพ์, ๒๕๓๖), ๒๐๕–๒๐๘.

[58] ศุภรัตน์ เลิศพาณิชย์กุล, เรื่องเดียวกัน, ๒๗๕–๒๗๘.

[59] เรื่องเดียวกัน, ๒๗๗–๒๗๘.

[60] เรื่องเดียวกัน, ๒๘๑.

[61] จารุณี อินเฉิดฉาย, เรื่องเดียวกัน, ๒๑๖.

[62] กรมศิลปากร “พระราชพงศาวดารกรุงเก่าฉบับหลวงประเสริฐอักษรนิติ์” คำให้การชาวกรุงเก่า คำให้การขุนหลวงหาวัดและพระราชพงศาวดารฉบับหลวงประเสริฐอักษรนิติ์, ๔๕๓.

[63] ศุภรัตน์ เลิศพาณิชย์กุล, เรื่องเดียวกัน, ๒๘๖–๒๘๗.

[64] จารุณี อินเฉิดฉาย, เรื่องเดียวกัน , ๒๑๒.

[65] พิทยะ ศรีวัฒนสาร, “ชุมชนชาวโปรตุเกสในสมัยกรุงศรีอยุธยา พ.ศ.๒๐๕๙–๒๓๑๐“ ( วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาประวัติศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ๒๕๔๑), ๑๓๘–๑๕๖, ๒๔๔–๒๖๐. และ ๒๖๑–๒๖๗.

[66] Bidya Sriwattanasarn, “Portuguese Bandel in Thonburi: Reward of Taharn Farang

Man Pun, 1768, ” paper presented at the International Conference of Dhonburi Rajabhat University, Bangkok, 25-27 May 2004, 10.

[67] กรมศิลปากร, พระราชพงศาวดารฉบับพระราชหัตถเลขา, ๒, ๓๐๐–๓๐๑.

[68] มัลลิกา มัสอูดี, “ธนบุรีและรัตนโกสินทร์ตอนต้น, ” เอกสารการสอนชุดวิชาประวัติศาสตร์ไทย หน่วยที่๑-๘ สาขาวิชาศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช, (กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนจำกัดชวนพิมพ์,๒๕๔๓), ๓๓๒

[69] เรื่องเดียวกัน.

[70] เรื่องเดียวกัน, หน้า ๓๓๔. และกรมศิลปากร , พระราชพงศาวดารฉบับพระราชหัตถเลขา , ๒, ๓๔๐ .

[71] David K. Wyatt, op. cit., 141.

[72] คณะกรรมการบริหารวิชาบูรณาการ หมวดวิชาศึกษาทั่วไป, ไทยศึกษา (กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, ๒๕๔๕), ๑๕.

[73] มัลลิกา มัสอูดี, เรื่องเดียวกัน.

[74] David K. Wyatt, op. cit., 141-143.

[75] David K. Wyatt, ibid., 144.

[76] นิธิ เอียวศรีวงศ์, การเมืองไทยสมัยพระเจ้ากรุงธนบุรี, (กรุงเทพฯ: เรือนแก้วการพิมพ์, ๒๕๒๕), ๑๔๗.

[77] มัลลิกา มัสอูดี , เรื่องเดียวกัน, ๓๓๕.

[78] David K. Wyatt, ibid.

[79] คณะกรรมการบริหารวิชาบูรณาการ หมวดวิชาศึกษาทั่วไป, เรื่องเดียวกัน, ๑๕.

[80] มัลลิกา มัสอูดี, เรื่องเดียวกัน, ๓๕๑.

[81] นิธิ เอียวศรีวงศ์, เรื่องเดียวกัน, ๑๕๐–๑๕๑.

[82] มัลลิกา มัสอูดี, เรื่องเดียวกัน , ๓๕๑–๓๕๒.

[83] เรื่องเดียวกัน , ๓๕๗-๓๕๘.